Dünyanın her yerinde insanlar kendi aralarındaki matbu, örfi , zımni mutabakatlara riayet ederler. Bunun adı “haremi seriftir.” Özel koruma alanıdır, soylu mahremdir, sere i harimdir, özeldir, saklıdır, mülktür, namustur, onurdur, son mukaddes alandır, cana, canana esittir. Allah'ın Haremi Serif'i vardır, bu Mescid-i Haram’dır, Kâbe’nin etrafıdır. Kuran-ı Kerim en olaganüstü durumlarda, hatta Kuran’ın en sert ayetinde bile orada savas yapılmayacagını belirtir. Devletlerin haremi seri vardır. Dinin haremi seri
vardır. Kamunun haremi seri vardır. Bireylerin haremi seri vardır. Bunlara sadece hürmet edilmelid.
Hizmet hareketi yapısal olarak “kendi dısındaki her seyin üzerinden” önce “hürmet” perdesini kaldırdı. Sonra hürmetsizlik haramı helallestirdi hatta mendup, müstehap bile degil vaciplestirdi, inanmayacaksınız ama yakından izleyin “farzlastırdı.” Sonra devletin haremine girdi, kripto alanına. Dinin haremine girdi, rububiyetin ihlaline, israiliyata. Kamunun haremine girdi, barısın, demokrasinin üzerine bastı. Bireyin haremine girdi, hukuksuz dinledi, ne sleri çıplak hissettirdi vs.
Oysaki her birinin en kıymetli misa ri idiler! Haklı olarak hepsi birlikte soruyor simdi: Haremlerimizde izinsiz ne yapıyorsunuz öyle! Dogrusu böylesi ne görüldü, ne isitildi! Devlettir bu, güvenilmez, haremine girilmesine ragmen gün gelir onlarla anlasır, affeder, sündürür, bir yoluna koyabilir. Bireyler sarsaktırlar, onurlarıyla oynanmasına ragmen sinerek, korkarak ya da baska bir anlasılır nedenle, haklarından vazgeçebilir, belki haklarını helal edebilirler. Ama iki unsur onları ve olanları affetmeyecek, kamuoyunu etkiledikleri kadarının bedelini alacaklar.
Öyle görünüyor ki, bu iki olgu, din/sünnetullah ve kamu vicdanı, onları gömecektir. Onlar sadece devlet ve bireylerin onuru ile oynasalardı bir çıkıs yolu bulabilirlerdi ama dinin ve kamunun haremine girmemeliydiler.
