Fiziki yapı tamamlanmıştı. İçsel yapıyla uğraşmak eğitim öğretim amaçlarını içselleştirmek daha çetrefilli ve zordu, fırsat eğitimi gerekliydi, gözlemci ve çevreyi derinden anlayan öğretmenler, işin içine girmişti. Vakit geçmeyince anlaşılmazdı, görülmezdi. YİBO’da zaman çoktu, işin bu yönünü de hep birlikte, ekip ruhuyla, öğrencileri katarak ele alıyorlardı. Öğrenciler de kendi gelişimleri için düşünceler ortaya atıyor, öğretmenlerin, zümrelerin, okul idaresinin eğitsel biçime getirmesiyle mevzuat kapsamında uygulama olanakları sergileniyordu. Bugün imeceyle iyi bir fırsatı yakalamışlardı.
Birinde YİBO Müdürü, görüşmelerde, toplantılarda:
“Aidiyet var YİBO’da,” dedi. “Arkadaşlar aidiyet yoksa hiçbir şey olmaz. Çocuklar, YİBO’dan kaçmanın yolunu bulur. Merak var, sevgi var, uygulama var. Çok yetenekli, insani ve sevgiyle işini yapan öğretmenlerimiz var. Deneyimli, deneyimlerini paylaşan öğretmenlerimiz var… Yatılı okul ve ortaokul deneyimim var fakat ilkokul deneyimim yok. Liselerde ilköğretimlerden gelen öğrencilerin eksikliklerini de lise deneyimimden biliyorum…”
Öğrencilerden, Songül, Burcu, Onur, Ezgi, Ali, Deniz, Evrim, Devrim, Hürriyet, Mehmet, Nazif, Filiz:
"Cumhuriyet Bayramı kutlamalarına, dedelerimizi, ninelerimizi de getireceğiz, evicek.” diye bağırmışlardı... Daha başka şeyleri de bağırmışlardı. YİBO’da öğrencilerle konuşuluyordu. Bunlar güzel şeylerdi. Aynı zamanda bir okul yöneticilerinin güzellikleriydi, öğretmenlerin güzellikleriydi...
Hep köylerde, küçük okullarda çalışan otuza yakın öğretmenin, yöneticilerin eli ayağına dolaşmıştı. Yaptıkları bu davetle heyecanlanmışlardı. Bu heyecan sıcak bir hava gibi, tüm YİBO’yu sarmıştı.
Buraları genişçe anlamalıydılar, dağıyla taşıyla, işiyle gücüyle, emekçilikleriyle, velileriyle tanımalıydılar. Bu taban ateşi harlanmalıydı.
